Mijn opa was een van de eersten die er een kamer kreeg. En wat was hij trots op zijn onderkomen in het Dr. Ariënshuis! Het meest eigenlijk nog op de koelkast, want die had hij thuis niet. Wat lekker om dan een glaasje koude limonade te drinken op een warme zomerdag. Hij blij. Ik blij. Dat mooie onderkomen is al in de geschiedenis van ons dorp ondergebracht. De fraaie oostgevel van het eens zo trotse klooster moest er uiteindelijk ook aan geloven. Wat rest zijn herinneringen aan een imposant gebouw vlak bij de grens.

Meer nog dan aan dat huis, heb ik herinneringen aan het park achter datzelfde huis. Als jochies uit de buurt in de herfst tamme kastanjes rapen en dan oppassen voor Duitse priesterstudenten die ook tuk waren op deze zoete lekkernijen. Kruisbessen jatten en dan rap het prikkeldraad weer over de veiligheid in. In latere jaren, vlotje varen op de vijvers en wat een lol als dan iemand een nat pak op liep. De natte kleren werden boven een vuurtje drooggestookt, maar dat ging natuurlijk van geen kant. De kleren bleven niet alleen nat, maar stonken ook nog eens naar rook. En nog later. Hoe sfeervol was het park op een zomerzwoele avond of nacht als je de weg naar haar huis een omweg werd? Het park verloor zijn aantrekkingskracht ook later niet als na een drukke werkdag een wandeling onder de machtige Amerikaanse eiken verkoeling bood aan een verhit gemoed. Ik zag er eens een ouder echtpaar. Wandelend over het pad dat al vol lag met herfstbladeren. Het was zo’n windstille herfstdag waarvan je hoopt dat hij langer duurt dan de hem toegemeten tijd. Rust en vrede. Verstilde tijd.

De laatste jaren heeft het park veel van zijn aantrekkingskracht verloren. Bewoners klaagden nogal eens over vreemd volk dat zich met de onnodige herrie tot laat in de avond in het park ophield. Volk dat zich niet door ge- of verbodsborden liet tegenhouden. Volk dat lege bierblikken, flessen of andersoortige afval liet rondslingeren. Het park was het park niet meer. En helemaal niet toen gebruikers en handelaren in drugs het park uitkozen als locatie voor hun transacties. Nee, dat fraaie park was niet meer!

Gelukkig is de overlast van deze groep de laatste jaren wat teruggedrongen. Maar het gevoel van onveiligheid zal niet weggenomen zijn; een bejaard echtpaar dat kalm en rustig een wandeling maakt onder de hoge bomen heb ik tenminste al een tijdje niet meer waargenomen. Jammer!