In het Glanerbrug uit mijn jeugd was de lucht op Tweede Paasdag en Tweede Pinksterdag ’s morgens al vroeg gevuld met muziek. Met “Bloasmeziek” om precies te zijn, want de Glanerbrugse muziekkorpsen maakten hun rondgang door het dorp om uiteindelijk te belanden in een van de cafés ter plekke. Later die dag of ’s avonds kon het voorkomen dat er een of ander muzikant lichtelijk aangeschoten in zijn eentje een potje stond te toeteren, maar ook dat paste in het beeld van Glanerbrug uit die jaren. Als kinderen liepen we vaak een eind mee met de muziek en steevast liep er ook een markante Glanerbrugger mee. Ik kende hem niet en als kind dacht ik dat hij acteur was, omdat zijn gezicht me deed denken aan een of andere komiek uit zwart-wit films. De beste man genoot zichtbaar van de muziek en liep veel verder mee dan wij dat van onze ouders mochten. Ook in latere jaren, toen wij al lang niet meer achter de muziek aan liepen, liep hij nog gewoon mee. En nog steeds met evenveel plezier zo te zien. Misschien dronk hij wel een glaasje fris met de muzikanten op het terras. Zou zo maar kunnen, want de “bloasers” waren op de rustige en altijd vriendelijke man gesteld. Hij hoorde bij de muziek en de muziek hoorde bij hem. 

Muziekkorpsen zijn helaas al een tijd uit het Glanerbrugse straatbeeld verdwenen en met hen zag ik ook die trouwe fan die zoveel plezier had beleefd aan de fanfare en aan de harmonie uit het beeld verdwijnen. Beiden mis ik. De korpsen omdat ze mensen op de been brachten en vreugde verschaften en die man omdat hij als een kind zo blij was met die muziek. Juist in deze tijden vol onzekerheid, angsten en geweld kunnen we niet alleen de muziek gebruiken maar eigenlijk ook zo’n man die daar zo intens en duidelijk zichtbaar van kon genieten.

Veel later hoorde ik dat hij Jopie heette en dat hij al in de jaren ‘90 was overleden. In de stilte van Doodenzorg rust hij. Geen muziekkorps heeft deze trouwe fan uitgeleide gedaan. Jammer. Hij had het zo verdiend. Voor hem hoop ik dat hij op een plek is gekomen vol vrolijke muziek waar hij mee op kan lopen.

Ons dorp is niet alleen de muziek kwijt, maar ook de brede glimlach van Jopie Wargerink, een man die daarmee licht bracht in het leven van menig Glanerbrugger.