Zo af en toe wandel ik langs het aloude Bultserve. Dan gaan de herinneringen terug naar de tijd dat er met Avanti-Wilskracht, Glanerbrug en Sportlust drie bloeiende verenigingen op het park actief waren. In 1980 verhuisde Avanti-Wilskracht naar Het Zoutendijk en in 2014 ging Glanerbrug ter ziele zodat Sportlust als enige van de drie is overgebleven. En de vraag is hoelang de oranjehemden nog op die plek mogen blijven. Het Bultserve zal zeker na hun vertrek nooit meer hetzelfde zijn.

Glanerbrug was een club met karakter. Toch jammer dat een club met zo’n historie die ruim een eeuw teruggaat voltooid verleden tijd is geworden. De club was er een die uitstraalde dat het er allemaal op zijn boerenfluitjes aan toe ging.  Daar waren geen moeilijke besprekingen over beleidsplannen of toekomstvisies. Daar waren geen overlegstructuren, maar werd het beleid bepaald aan de bar. Tenminste, zo leek het voor een buitenstaander. 

De verplichte ledenvergaderingen zullen een formaliteit zijn geweest: rap even wat zaakjes afhandelen en dan aan het bier. Want onder een stevig glas regel je de belangrijkste zaken als voetbalbestuurder. 

Het voetballen tegen Glanerbrug was puur en vaak rauw. Stevige mannelijke duels; men trok de benen bepaald niet terug. Het woord Schwalbe moest eerst worden opgezocht in een woordenboek en een rotschop van achteren; zoiets deed je niet. Na afloop van zo’n robuuste pot voetbal was het gezellig toeven in de kantine. Een kantine die nou niet bepaald uitblonk vanwege zijn smaakvolle aankleding: het was een kaal hok met ruimte voor alle gewonnen bekers en vaantjes en meubilair dat tegen een stootje kon. Het mooiste bericht dat ik ooit over Glanerbrug in het eigen clubblad las, tekent de sfeer binnen de club misschien wel het beste. Ergens in de jaren ’70 besloot het bestuur van de vereniging dat het maar eens afgelopen moest zijn met de vertoning van sexfilms in de kantine. Misschien vormden die vertoningen een wekelijks hoogtepunt voor velen en trok het wel meer volk dan de wedstrijden van het eerste elftal op de zondagmiddag.

Hoe dan ook, over de redenen voor het bestuur om met deze vertoningen te stoppen vermeldde het artikel niets. Jammer, maar het tekende wel de sfeer van de club in die jaren: spontane initiatieven en een beetje de vrijbuitersmentaliteit. Schilderachtig. En trouw waren ze ook, die leden van de club. Eens een zwart-witte, altijd een zwart-witte. Ergens in de loop der jaren is de omslag gekomen van die eigenzinnige volksclub naar de vereniging met grote ambities. Te grote ambities wellicht. Ambities die uiteindelijk de club de das hebben omgedaan. Met het verdwijnen van vv Glanerbrug is weer een stuk waardevolle Glanerbrugse cultuur opgenomen in het geschiedenisboek van ons dorp. Jammer..