Een tijdje geleden liep ik langs zijn oude woning aan de Bultsweg. De naam, die zovele jaren de voordeur had gesierd, was verdwenen. Een nieuwe bewoner had de kwast erover gehaald en verdwenen waren de sierlijke letters met zijn naam. Hennik Kötter was daarmee eigenlijk ook een beetje verder weggezakt in de geschiedenis van ons dorp.

Hennik, voor veel inwoners van ons dorp een lichtpunt. Licht omdat hij tijd voor mensen nam. Licht ook omdat hij humor bracht met zijn “stoet’ns”. Als broodbezorger keek hij niet op een kwartier meer of minder en volgens verhalen kwam het regelmatig voor dat hij op zaterdagavond pas ruim na zessen naar huis terugkeerde. Licht ook omdat hij om zich heen keek en niet te beroerd was om zich voor anderen in te zetten. Licht omdat hij regelmatig op papier zijn milde visie op zaken gaf. En altijd op rijm. Zelf had hij dan de grootste pret als in dat gedicht een mooie taalvondst was verwerkt. Hennik was ook een levensgenieter, die ervan genoot om het gezelschap van anderen op te zoeken en dan de vreugden van het leven door te nemen.

Hij genoot van het samenzijn met gelijkgestemden in een café vlak over de grens. Niet dat Hennik aan de drank was; verre van dat. Hij genoot er volgens mij vooral van om met bekenden zijn verhalen te delen en naar andere verhalen te luisteren. Ik zie hem daar zo zitten aan de tap met samengeknepen oogjes en zijn olijke stem en een borreltje voor zich. Prachtig om zo van het leven te kunnen genieten. Hennik trad ook regelmatig over het voetlicht en in het bijzonder herinner ik me hem toen hij eind jaren ’70 een grote revue in zaal Stockmann presenteerde. Hij deed dat met zo’n flair en soms ook met zo’n diepere lading dat de zaal er even stil van werd. Niet voor lang, want er moest natuurlijk wel gelachen worden. En ook dat kon je aan Hennik wel overlaten.

Hennik is “uut de tied komm’n” en heeft een laatste rustplek gevonden op het kerkhof aan de Kerkstraat. Tegelijk is er met zijn overlijden ook een glimlach uit Glanerbrug verdwenen. De glimlach van een man die van mensen hield en die de lichtheid van het bestaan koesterde.

Eigenlijk verdient zo’n markante figuur in de geschiedenis van ons dorp een gedenkteken. Een plekje waar je even stil kunt staan. Stil staan bij Hennik Kötter omdat hij in zijn hart een kwajongen is gebleven. Iemand die wist te ontsnappen aan de zwaarte van het bestaan. Op wie de zorgen van alledag geen vat leken te krijgen. Een voorbeeld voor al degenen die zichzelf en de wereld soms te zwaar nemen.