Regelmatig maakte ik in de avonduren een wandelingetje door de Schipholtstraat. Twee mooie gedeeltes trokken dan telkens opnieuw de aandacht. Het ging om twee groepen van kleine woningen aan weerszijden van de straat en allemaal voorzien van een rood dak achter in de straat. De meesten keurig twee aan twee, maar enkelen in een rijtje van 4. Ze stonden daar al zeker 90 jaar totdat het eind kwam: ze werden gesloopt in opdracht van de woningbouwvereniging.

Een aantal van die woninkjes stond leeg met alle triestigheden van dien: dichte gordijnen, neergelaten zonweringen, een verlept plantje voor het raam, dichtgespijkerde brievenbussen. De bewoners van die woningen waren al vertrokken om elders opnieuw te beginnen. Het stemde me wat melancholiek; die verlaten woningen. Zielloos stonden ze het onvermijdelijke af te wachten.

Ze werden in 1923 gebouwd, in een tijd toen Glanerbrug nog leed onder een schrijnende woningnood. Ze waren zeker niet bijster groot met de keukens dwars op de woonkamers. Ondanks de voortschrijdende leegstand viel me toch op dat ze eigenlijk al die jaren goed onderhouden waren geweest en ook de tuintjes gaven aan dat men met aandacht en zorg heeft gewaakt voor het aanzien van de buurt. Men was blijkbaar gehecht aan de woning en aan de woonomgeving.

Dat lijkt me niet anders toen de eerste bewoners in hun onderkomens kwamen. Voor de begrippen van die tijd zagen de woningen er mooi uit, daar aan de rand van het dorp, met Vlodderstad op een steenworp afstand. Die eersten bewoners moeten trots zijn geweest op zo’n fraaie woning en de huisjes hebben hun bewoners al die jaren goed gediend. Ze hebben hen beschut tegen de elementen en tegen het oorlogsgeweld. Hun muren hebben tranen van verdriet waargenomen in tijden van nood. Hebben blijdschap en vreugde gevoeld in tijden van geluk. Ik denk dat de bewoners al dat lief en leed met elkaar hebben gedeeld en dat ze zich betrokken voelden bij elkaar.

Maar dat is nu al een tijdje voorbij. Met geweld zijn de muren, die zoveel hebben meegemaakt, omgevallen. Met het afvoeren van al dat sloopmateriaal is een stuk geschiedenis van ons dorp verdwenen. Opnieuw. De Schipholtstraat heeft een tijdlang twee kale plekken gehad, zoals een 6-jarige zijn melktanden wisselt. Uiteindelijk is het -net als bij dat kindergebit- allemaal mooier geworden en ik gun de huidige bewoners hun nieuwe comfort ook van harte. Maar ik vrees dat met het verdwijnen van die markante huizen ook een deel van die oude gemeenschapszin is verdwenen en dat dit stuk van ons dorp even anoniem en kleurloos is geworden als zo veel andere gedeeltes.