“Jaaa, dat wil ik wel, maar dan moet het eerst weer een beetje ‘los weer’ zijn”, aldus Johan Brueker toen ik hem jaren geleden eens vroeg om onze schoorsteen te komen vegen. Johan veegde schoorstenen bij velen in de buurt en in het dorp. Van zijn klanten vernam ik dat Johan niet te veel geld vroeg en dat hij altijd keurig werk leverde.

Aanbevelingen genoeg dus om hem te vragen onze schoorsteen onder handen te nemen. Wat hij met dat ‘los weer’ bedoelde, vergat ik te vragen en dus was het een verrassing toen hij een week of wat later aanbelde om de schoorsteen te vegen. Als het uitkwam, tenminste. Dat was geen probleem en dus toog hij aan het werk.
Eerst binnenshuis de nodige voorbereidingen treffen en toen het dak op. Nou heb ik zelf al een heilig ontzag voor mensen die op zulke hoogtes durven te werken, maar toen ik Johan op een gegeven moment even zag staan op het schuine dak, leek het mij alsof hij nog maar één klein stapje onder de Schepper zelf stond. Johan klaarde de klus kalm en zelfverzekerd en iedereen die ik van tevoren had geraadpleegd kreeg gelijk: het werk was netjes en Johan trok je geen poot uit. Een kopje koffie sloeg hij beleefd af, want er wachtten meer schoorstenen die dag. En zo vertrok hij weer. Onze schoorsteen mocht weer roken, veilig en wel.
Ik heb Johan nog een paar keer aan het werk gehad en telkens tot grote tevredenheid. Na een aantal jaren was het evenwel uit met de pret. Onze open haard verdween uit het interieur en dus hoefde de schoorsteen niet meer geveegd te worden. Bovendien stopte Johan met het werken. Hij werd er te oud voor om nog op het dak te klimmen, zo vertelde hij. En gelijk had hij. Ik kwam hem daarna nog regelmatig tegen en altijd was er die opgewekte begroeting. Zijn gezicht met die vriendelijke ogen straalde vertrouwen uit. Vertrouwen dat het hier een eik betrof die alle stormen kon doorstaan. Maar zoals bij iedereen kwam – nu alweer een aantal jaren geleden- ook voor Johan het einde en moesten zijn kinderen hem begeleiden op zijn laatste tocht.
Soms mis ik hem, als ik langs zijn woning loop. Dan mis ik de gebogen gestalte van die oude schoorsteenveger. Dan mis ik het vertrouwenwekkende voorkomen en de vriendelijke rust die hij uitstraalde. Het is niet anders.
Probleem was nog wel dat ik lange tijd niet heb geweten wat Johan met ‘los weer’ bedoelde. Maar dat raadsel is dankzij zijn zoon Marcel opgelost. Met “los weer” bedoelde die oude schoorsteenveger een heldere hemel.
Is dat niet iets wat we eigenlijk ieder mens op deze aarde zouden moeten toewensen, een heldere hemel. In ieder geval “los weer” gewenst allemaal!