Het stond daar aan de rand van ons dorp en het was een van de laatste woonhuizen ervan. Zeker als ik er ’s avonds voorbij reed, overviel me een gevoel van vertedering. Het huis was oud. Heel oud. Ik denk dat het de Eerste Wereldoorlog nog heeft meegemaakt. Het was doorleefd. De bewoners vrij zeker ook, maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen. Daarvoor kende ik ze eigenlijk niet goed. Wat me iedere keer opnieuw trof, dat was het licht dat vanuit de kamer de donkerte in straalde. Het was een soort licht dat je normaal gesproken associeert met een kantoor of een instelling. Fel licht, dus. Zeker niet het licht dat je zou verwachten in een huiskamer. Maar dat maakte misschien wel de charme uit van het huis en zijn bewoners.

Ook het feit dat het licht ongehinderd naar buiten kon en niet werd belemmerd door gordijnen, zei iets over de bewoners. Ze hadden niets te verbergen. Iedereen kon en mocht hen zien zitten aan de tafel onder dat felle licht. Het licht toonde ook dat de bewoners wars waren van trends en niets gaven om sfeerverlichting. De sfeer maakten ze toch lekker zelf en dan maakt het niet uit welke verlichting je aan hebt. Ik werd een beetje warm van zoveel onverstoorbaarheid. Ik stelde me zo voor dat de vrouw des huizes onder dat licht de boontjes zat te doppen en aardappels zat te schillen voor het avondeten. Nou dan heb je goed licht nodig. Het eten zelf zullen ze in de keuken hebben opgegeten, lijkt me. En dan na het eten en na de afwas- natuurlijk in een zinken teiltje met soda omdat dat zo goed ontvet- wordt de huiskamer weer opgezocht. De tv gaat aan en de lamp blijft aan. De gordijnen blijven open. Zo is het altijd geweest en zo mag het ook altijd blijven. Misschien dat ’s avonds bij het naar bed gaan de gordijnen worden gesloten. Dat weet ik niet. De lamp zal met een klik op de schakelaar geen licht meer verspreiden en rust en donkerte dalen neer. De dag zit erop. Zo zou het wat mij betreft lang mogen blijven.
Helaas is die lamp voor altijd uit. Nadat de laatste bewoners overleden, stond het pand een tijdje leeg. Slopers verwezen ook dit authentieke stukje Glanerbrug naar het geschiedenisboek van ons dorp.