Wie Pinokkio was, weet bijna ieder kind. De naam van de maker van die pop is minder bekend. De beste man heette Gepetto; een Italiaanse schoenlapper die bij gebrek aan menselijk gezelschap zijn houten pop maakte. Het houten ding kwam tot leven en bezorgde zijn arme vader vele hoofdbrekens. Maar, zoals zo vaak in sprookjes was het ook hier: eind goed, al goed.

In het Glanerbrug van eens was een man die me vaak aan Gepetto deed denken. Niet vanwege zijn kinderen, maar meer vanwege zijn uitstraling. De Glanerbrugse Gepetto was schoenmaker aan de Dr. Stamstraat. Hij kon net als zijn Italiaanse makker zo vol vertrouwen over de rand van zijn brillenglazen kijken, dat je er als vanzelf rustig van werd. Onze Gepetto had wel een Italiaanse achternaam: Philippi. Zijn Zuid-Europese wortels waren in de Oost-Nederlandse zandgronden verankerd geraakt en aan de Dr. Stamstraat was zijn werkplaats. In de voorkamer stond de toonbank en daarnaast stonden alle schoenen en laarzen die gereed waren. Als je de zaak binnenstapte, rook je de geur van pas gepoetste schoenen. Service van de zaak: alle schoenen netjes gepoetst afleveren. Vanuit de woonkamer kwam meestal de vrouw des huizes om de schoenen in ontvangst te nemen. En ook zij was een en al rust. Onverstoorbaar, alsof alle stormen van het leven haar al waren voorbijgegaan. Soms nam ze vanuit de woonkamer de geur van boontjes die op het vuur stonden mee naar de winkel. Soms ook niet. Op de afgesproken dag stonden de schoenen dan klaar en met een tevreden gezicht werden ze overhandigd. De oude baas vertelde wat hij had gedaan en na een kort praatje was het bezoek weer afgelopen. Een keer ben ik in de werkplaats geweest. Een schoenmakerswerkplaats zoals die hoort te zijn. Vol, maar overzichtelijk en netjes. Het rook er zoals het daar moet ruiken; naar lijm. De stofjas van Philippi vertoonde uitgeharde lijmresten. Niet dat de beste man een viespeuk was. Geenszins, de jas was vrijwel altijd netjes gestreken. Maar lijmresten…. Ook in de werkplaats heerste dezelfde rust als in de winkel. Geen muziek op de achtergrond. De man had blijkbaar genoeg aan zijn eigen gedachten.

Schoenmaker Philippi is “uut de tied komm’n” en zijn vrouw al jaren voor hem. De winkel met werkplaats aan de Dr Stamstraat raakten “uut de tied” en kregen een totaal andere bestemming. Uit onze tijd, wel te verstaan. Uit een tijd waarin consumptiedrang en gejaagdheid de boventoon voeren. Kapotte schoenen doe je weg. Die laat je niet meer maken en een rustig praatje met zo’n oude vakman is er nauwelijks nog bij.  Ook niet meer in Glanerbrug. Ons drop raakt langzaam maar zeker “uut de tied” en dat is en blijft jammer.