In dat buurtje van toen stond aan de Heurmanstraat altijd een voordeur open. Tegen de gevel leunde een oude damesfiets. Zijn fiets. Uit de woning kwam de geur van koffie, rook van sigaretten en etensluchten. Het huis en de fiets waren van Willem, Willem Klomp. Willem was een bijzondere man. Ik heb nooit gehoord dat hij in die tijd in loondienst was, maar hij was wel altijd bezig. Om tijdschriften te bezorgen. Om een clubblad rond te brengen. Om zo maar een eindje in de rondte te fietsen. Daarnaast zong hij zijn partijtjes mee in het mannenkoor en op de zondag zat hij achter de kassa bij Avanti-Wilskracht. Aan bezigheden buitenshuis geen gebrek. Getrouwd was hij niet en daarom (en natuurlijk ook omdat de voordeur open stond) waren de klanken van radio of televisie op straat hoorbaar.

Vanachter, of liever gezegd over, zijn brillenglazen keken zijn ogen onbevangen de wereld in. Bijvoorbeeld als hij aan ons, spelende kinderen, vroeg of hij mee mocht spelen. Anno 2023 zou zo’n vraag meteen tot bezorgde reacties van ouders hebben geleid, maar bij Willem hoefde je daarvoor geen angst te hebben.  Willem was een vriend van alle mensen, groot en klein. Waarom? Omdat hij gewoon altijd zichzelf was en bleef. Omdat hij zich nooit beter voordeed dan hij was. Omdat hij tevreden was met het leven dat hij leidde. Willem leeft allang niet meer. Hij is ingehaald door de tijd die al zoveel markante medebewoners heeft opgeslokt. Wat blijft is de herinnering aan een man die in zijn hart altijd kind is gebleven en die het eigenlijk vertikte om volwassen te worden. Een zeldzaam soort mensen, waarvan die Willem Klomp uit de Heurmanstraat er een was.