Vanaf de grens de eerste weg rechts, de Stationsweg, in. De statige villa aan de rechterkant voorbij en dan op de splitsing niet naar de beslotenheid van het Meijerdorp, maar het pad op richting spoorlijn. Niet dat je daar bij kon komen. Een doortastende grijsaard joeg ons jongens er met resolute gebaren weg. Jan de Ligt was de overwegwachter van dienst en ondanks die resolute gebaren was Jan zeker geen kwade boeman. Ik denk dat het meer bezorgdheid was die hem ertoe aanzette om kinderen bij de spoorlijn weg te houden. De angst dat spelende kinderen wel eens door zo’n voorbijrazend monster konden worden gegrepen. En dat overwegende doet de bezorgdheid van Jan eigenlijk weldadig aan. Hij had met zijn markante kop en zijn forse grijze haardos veel weg van de Franse acteur Jean Gabin, bedenk ik me nu. Een authentieke filmster, en dat authentieke paste ook als gegoten bij Jan de Ligt.
De trein van en naar Gronau reed in onze jeugdjaren nog regelmatig en Jan verliet dan zijn statige witgeschilderde huis onderaan het spoor om zijn plicht te doen. Hij liep naar het wachthuisje, ontgrendelde de hefbomen en draaide met ferme slagen de twee spoorbomen over de Kerkstraat omlaag. Een vriendelijke groet richting de voorbijsnellende machinist en de bomen konden weer omhoog. Zwaar werk, maar dat was hem wel toevertrouwd.
Naast zijn huis lag een keurig onderhouden moestuintje waarin Jan en zijn vrouw vooral rabarber verbouwden. Op een dag hadden wij, kwajongens uit de buurt, het dwaze plan opgevat om rabarber bij Jan te pikken. Helaas voor ons gedijde de gestolen waar totaal niet: de stengel was oneetbaar. Juist op het moment dat we de zure prut uitspuugden, stond Jan achter ons. Zonder stemverheffing legde hij uit dat die stengels eerst verder moeten rijpen en dat je ze daarna moest koken om er heerlijk zoete moes van te kunnen maken. Van die moes werd je ontzettend sterk, aldus Jan, die als bewijs zijn spierballen toonde. We waren er stil van en helemaal toen we bij het afscheid ook nog allemaal een appel meekregen was het afgelopen met het pikken van spullen uit de tuin van Jan. Jan was eigenlijk gewoon een echte kindervriend en het kwam nadien vaker voor dat we een praatje maakten met deze vriendelijke grijsaard. Niet lang na dit voorval zette hij een punt achter zijn activiteiten op en bij het spoor. Zijn opvolger leek in de verste verte niet op Jean Gabin en had al helemaal niets van een kindervriend. Met het verminderde treinverkeer verliep ook de tijd van de overwegwachter. Het stijlvolle huis bood nog een aantal jaren onderdak aan nieuwe bewoners om uiteindelijk onder slopershamers te bezwijken. Een kale plek resteerde en de herinnering aan die trouwe en markante medebewoner van ons dorp, Jan de Ligt. Vanaf de grens de eerste weg rechts, de Stationsweg, in. De statige villa aan de rechterkant voorbij en dan op de splitsing niet naar de beslotenheid van het Meijerdorp, maar het pad op richting spoorlijn. Niet dat je daar bij kon komen. Een doortastende grijsaard joeg ons jongens er met resolute gebaren weg. Jan de Ligt was de overwegwachter van dienst en ondanks die resolute gebaren was Jan zeker geen kwade boeman. Ik denk dat het meer bezorgdheid was die hem ertoe aanzette om kinderen bij de spoorlijn weg te houden. De angst dat spelende kinderen wel eens door zo’n voorbijrazend monster konden worden gegrepen. En dat overwegende doet de bezorgdheid van Jan eigenlijk weldadig aan. Hij had met zijn markante kop en zijn forse grijze haardos veel weg van de Franse acteur Jean Gabin, bedenk ik me nu. Een authentieke filmster, en dat authentieke paste ook als gegoten bij Jan de Ligt.